paradijs op aarde

Hier volgt dan mijn blog van mijn 5e week stage. Met een beetje vertraging weliswaar, maar ja, ik heb het dan ook zo druk! :)
Vorige week heb ik voor de eerste keer op een gewone ziekenhuisafdeling gestaan. Ik heb op de dienst orthopedie en op pediatrie gestaan.
Orthopedie was heel leuk! Ik mocht (en kon) daar alle dingen doen die ik in een ziekenhuis in Belgie ook zou kunnen doen. Ik was daar nog maar 5 minuten en ik mocht al direct een blaassonde gaan steken. Voor de rest heb ik nog bloednames kunnen doen, wondzorg, infuus plaatsen, IV medicatie geven. Heel leuk dus en het beste van al is, dat dit het enige werk is dat verpleegkundigen moeten doen. (buiten het papierwerk natuurlijk) Op de afdeling is dag en nacht familie van de patienten aanwezig en zij moeten het bedbad geven, lakens verschonen, de bedpan geven en opruimen, ... Alle minder leuke jobkes dus. :)

Dan keek ik heel erg uit om op pediatrie te gaan werken, maar dat viel eigenlijk een beetje tegen. Er waren maar weinig patientjes en de patienten die er waren hadden niet veel verzorging nodig. Er waren enkele kindejes met kanker die chemo kregen, dus daar mocht ik al niks bij doen, wat ik wel begreep natuurlijk. Omdat er voor de rest ook bijna geen werk was, ben ik maar naar het klasje gegaan, waar langdurig zieke of chronisch zieke kinderen enkele uren per dag les krijgen. Daar werd ik ontvangen door de 2 leerkrachten die mij eerst een beetje uitleg hebben gegeven, voor zover dit kon want hun Engels was niet zo goed. Nadien heb ik dan Engelse les gegeven aan een meisje van 13 (met kanker) EN aan de leerkrachten. :)
In de namiddag ben ik dan mee geweest naar een hulpgroep voor de ouders van chronische zieke kinderen. De ouders doen elke week een andere activiteit en ondertussen kunnen ze dan met elkaar praten en steun vinden bij elkaar.
Dit keer was de activiteit: handgemaakte bloemen maken en ik heb dan maar mee gedaan. En ik moet zeggen, ik was fier op het resultaat. Ik heb mijn bloemen nadien weggegeven, omdat ik ze toch nooit in zijn geheel zou kunnen transporteren van Thailand naar Belgie.

Vorige week heb ik ook mijn eerste echte cultuurschock meegemaakt. Ik had woensdag het slechte nieuws gekregen dat de dochter van Pee Ya (waar ik in Kuanlung mee heb gewerkt en waarmee ik naar de waterval ben geweest) op zaterdagavond verongelukt was in een brommeraccident. Donderdagnamiddag ben ik dan met de andere collega's van het ziekenhuis naar de begrafenis gegaan en daar ben ik wel geschrokken. Er was natuurlijk heel veel volk, want ze was nog maar 18 jaar, dus er waren heel veel mensen van haar school en dan heel veel vrienden, familie en collega's van haar ouders, maar niemand was aan het wenen. Zelfs haar ouders niet! :O Toen ik vroeg hoe dat kwam kreeg ik als antwoord: "het is toch al 4 dagen geleden dat ze overleden is, dus dan moet je toch niet meer wenen." En tijdens de hele ceremonie zat ook iedereen met elkaar te praten, mensen liepen rond, er werd water uitgedeeld en er was zelfs een fotograaf om heel het gebeuren te fotograferen!
En op het einde moest dan iedereen haar ouders gaan groeten met de traditionele Thaise groet. Ik ging dus mee aanschuiven in de rij en toen het aan mij was en Pee Ya mij zag staan pakte ze mij ineens heel stevig vast en zij ze: "ELine my lovely, I'm so sorry." Ik snap nog altijd niet waarom ze sorry zij en ik was er echt wel een beetje door aangedaan.
Nadien zijn we terug naar het ziekenhuis gereden. Daar heb ik dan nog even met Pee Noy van Home Health Care staan praten en zij stelde voor om te gaan zwemmen, samen met haar 2 dochters. We zijn dan naar een zwembad gereden ergens bij een groot appartementsblok. Ik ben rap in het water gesprongen om alle emoties van me af te spoelen. Lang heb ik niet gezwommen, want het was ondertussen bewolkt en er was ook zwemles bezig, dus er waren heel veel kleine kinderen aanwezig. Te veel naar mijn goesting. Na een half uurtje ben ik er dan ook uit gekomen. Nadien zijn we nog gaan eten in restaurant. Het was heel lekker en ik was heel dankbaar dat ze dat allemaal voor mij had gedaan.

Vrijdagavond ben ik dan moet Pee Nok en Pee Oi van Ban duang jay nursery en hun gezin op restaurant geweest. Dat was heel leuk en ook heel lekker. Maar na een week werken en mijn eerste cultuurschock was ik heel moe, dus toen ik thuis kwam ben ik direct gaan slapen.
Tot ik werd wakkergebeld door Pee Noy van Home Healt Care. Vanaf de eerste keer dat ik haar had gezien was ze al aan het zeggen dat ze mij ergens mee naartoe wilde nemen en nu had ze eindelijk een plan. Haar broer was op bezoek en ze wou mij en haar gezin en haar broer meenemen naar Koh Lipe (een eiland niet ver van Hat Yai). Ze zou mij zaterdagmorgen om 7.30u komen ophalen en dan zouden we vertrekken.
Zo geschiede en na een autorit van een kleine 2 uur en een boottocht die veeeel te lang duurde zijn we rond 14 uur aangekomen op het eiland. Daar zijn we direct door onze gids terug meegenomen in een andere boot om naar naburige eilanden te varen en daar te gaan snorkelen. Het was echt zoooooooo mooi! Die vissen in het helderblauwe water en de witte stranden met palmbomen. Het was echt zoals op postkaarten. :)
Ik had dan ook dik spijt dat we zondag, na een overnachting in het Varin Beach Resort, al om 9 uur 's morgens terug moesten vertreken... :(

Maar ach, nu bezie ik het maar zo: nu heb ik een reden om nog eens terug te komen naar Thailand! :D